Pasen

Je kunt in deze dagen bestormd worden door tegenstrijdige stemmingen, bedroefd en blij. Ik kan goed meevoelen met mensen die zeggen: “Er valt niets te juichen; het echte Pasen is voor de hele wereld nog lang niet gerealiseerd.” Pasen is niet alleen maar triomfalistisch gejuich, een jubel die alles overstemt, maar die zo gauw harteloos kan worden, maar ook en juist is er in deze dagen aandacht voor wat mis is en wat mis ging. En wanneer je leest over hoe de eerste christenen met de boodschap van Pasen op weg zijn gegaan, dan kunnen wij niet anders constateren dan dat dat een weg was van vallen en opstaan. En dat lijkt toch wel erg veel op hoe ons leven er bij tijd en wijle uitziet: het leven kent hoogtepunten en dieptepunten en er is niemand die dat zal ontkennen.

Eigenlijk beschrijft géén van de evangelisten nu eens klip en klaar hoe de opstanding heeft plaatsgevonden. Hoe Jezus ontwaakte uit zijn doodsslaap, zich ontdeed van doeken en windselen en het graf uitwandelde. Het is een wijze van beschrijven die wij ons in onze tijd nauwelijks voor kunnen stellen. Als er ook maar iets gebeurt: Hart van Nederland is erbij en we kunnen al, enkele ogenblikken na de aanrijding, volgen hoe de ambulance arriveert en de gewonden worden afgevoerd. En als er ergens oorlog is kunnen wij bijna van minuut tot minuut de oorlogshandelingen volgen: we zijn erbij, dankzij CNN!

In de hof van Jozef van Arimathea geen camera’s, geen CNN… Wat zouden ze daar eigenlijk moeten doen, moeten filmen… Want er was toch helemaal niets te zien? Een graf, waar niemand in lag, een keurig opgevouwen lijkwade en verder helemaal niets. De televisieploegen rukken er niet voor uit, zo’n bericht heeft absoluut geen nieuwswaarde! En toch is het juist het bericht van het lege graf, dat de wereld over is gegaan, dat verteld is door duizenden monden, doorverteld, doorgegeven, gedeeld met wie het maar horen wilde.

Hoezo, geen nieuwswaarde?

Zoveel gezichten getekend door het leven, de wereld, de honger, de pijn, de oorlog; geen gezicht gelijk aan de ander. Ieder heeft zijn eigen verhaal, ieder gaat zijn eigen reis, alleen en ook samen met anderen. Zo ook Maria van Magdala, vroeg, terwijl het nog donker was. Zo ook Petrus en de andere discipel, de een sneller dan de ander. Zo ook de Emmaüsgangers weer terug in Jeruzalem na hun ontmoeting. Wij moeten het doen met slechts een verhaal, een bericht dat ons is overgeleverd een boodschap van een open graf. Pasen is opstaan. Opstaan tot. De weg ligt vóór je – en – ligt voor je open en je wordt opgewekt om die te gaan. Er is bevrijding, maar niet ‘op zich’ – het is geen einde. Niet een afgesloten verhaal. Dat zou geen paasverhaal zijn… Dat zou alsnóg een graf zijn.
Pasen is geen einde, maar een nieuw begin. We lopen onszelf soms voorbij. God voorbij. De verhalen voorbij. Pasen voorbij, vergetend dat we mogen opstaan tot een leven van bevrijd zijn. Nee, onze wereld, ons leven is nog niet op orde, maar het teken van het lege graf wijst ons een weg om te gaan, zegt ons dat de dood is overwonnen. Wij gaan op weg naar het land van Gods belofte, onze eigen levensreis. Pasen zegt je: Ga verder, er zijn begaanbare paden en er zijn altijd nieuwe wegen om te gaan. Er is altijd een nieuw begin te maken…

En je gaat, met al die anderen, met de mensen die ons voorgingen, met de mensen die vandaag op je weg komen.

Je staat op en gaat de weg van God.

Een opstandig Paasfeest gewenst!

Ds Hans Noordeman